https://www.loemeleberg-lassies.nl/biografie
Het was een wens in mijn leven om ooit een nest te krijgen met dit prachtig hondenras de 'Schotse Herder'.
Vroeger werd op de Emmaberg op de grens van de gemeente Hulsberg en Valkenburg het recht gesproken. Daar waar nu de zendmast staat hete toen en later Loemeleberg (of Lommeleberg). In de 18 eeuw zijn aan een eik of galg 70 bokkerijders opgehangen. De kleren “Loemmele” werden op een hoop gesmeten of te kijk gehangen, als afschrikmiddel.
Na lang aandringen bij mijn ouders, zou ik dan toch op mijn 13de eindelijk mijn eerste hond krijgen en ja het zou een 'Lassie' worden en wat werd het een Tervuerense herder reu. In die tijd kon je nog op de Luikse markt op zondag honden kopen. Een paar weken later gingen we bij de fokker langs voor onze puppy genaamd Floris 'Fink du Val d'Amblève' op te halen. Wat heb ik veel van deze hond gehouden, het trouwste maatje voor de tijd van het leven van een hond.
Heel graag wilde ik natuurlijk na mijn studiejaren zelf een hond. Het probleem was dat ik fulltime werkte. Toen mijn moeder aanbood, om op de toekomstige hond te willen passen, als wij aan het werk waren, kwam er in april 1999 dan eindelijk weer een hond in mijn leven. Het zou een reutje worden, omdat ik zo een mooie ervaringen had met mijn eerste reutje. Het werd, Ika een Tibetaans terriër teefje. Er waren gewoon geen reutjes geboren. Zo gezien was Ika ons eerste kind, oh wat was ik hier blij mee.
Vervolgens volgde er ook nog 2 mensen kinderen. Ika was de beste Nanny die je je maar kan bedenken. In 2006 leek het ons leuk een 2de hond erbij te nemen. Dit keer zou het toch echt een reutje zijn. Uit België kwam onze 2de Tibetaanse terriër, Zappa genaamd. Het was de stoerste uit het nest. Dat hebben we geweten. Het werd een dominante reu die tijdens de puppy cursus al naar andere honden uit viel. Zelf had ik in die tijd nog geen ervaring met dit gedrag. A fin samen met Ika ging het goed tot dat hij volwassen werd en hij naar de vriendjes van mijn kinderen tijdens en spelen begon te happen. Uiteindelijk hebben we hem weg moeten doen. Dat deed heel veel pijn en een gevoel van falen en verdriet bleef achter. Mijn dochter was totaal van slag. Al snel wilde we toch weer een 2de hond. Dit keer echter een ras dat vooral goed samen gaat met kinderen. Na lang zoeken kwam ik bij mijn eerste honden liefde uit 'Lassie'.
Toen Truffel ruim een jaar was, wilde ik misschien in de toekomst toch wel een nestje met haar. Dus werden gezondheidsonderzoeken gedaan en een kennelnaam aangevraagd. Het zoeken naar een reu, daar had ik geen ervaring mee, maar het moest wel een Amerikaan zijn en het liefst een die uit Amerika geïmporteerd was. Op de Duitste markt waren inmiddels al behoorlijk veel fokkers die de Amerikaanse lijn fokte. Uiteindelijk had ik een mooie man gevonden, helaas ging dit alles niet door. Het reutjes werd ziek en werd niet meer ingezet als dek reu en bij Truffel bleef de loopsheid uit.
Nadat mijn eerst hond Ika eind 2011 was overleden kwam er in augustus 2013 onze blue merle teefje Frida 'Grace Kelley of Mountain Rose' uit Duitsland met toen nog 8 weken bij ons, daarna mochten honden pas na 3 weken na de rabies enting ons land binnen. Frida is een echte Europees gefokte hond. Waar Truffel als Europeaan behoorlijk groot is 58cm is Frida echt een kleine hond. Ook de vacht van Frida is overmatig in verhouding tot die van Truffel. Jammer genoeg heeft ze een doorgezakte rug of wel, haar buikspieren zijn niet zo goed ontwikkeld, zou mijn partner fysio zeggen. Om met haar een nest de fokken is voor mij nooit een optie geweest.
Inmiddels waren mijn idealen bijgesteld. Ooit zou ik puppy's krijgen. Echter wilde ik geen overmatige vacht, vond inmiddels de strakkere neus, stoerdere kop en de atletische bouw van sommige Amerikanen geweldig mooi. Na lang zoeken vond ik dan eindelijk een collie fokker in Duitsland die voor mij de ideale collies fokte. In juni 2016 werd Suske 'Country-Roads Hayna Hover Edt.' geboren. Het was een plezier om bij hun langs te gaan. Zeven prachtige atletische honden liepen daar en ook nog 7 kleine puppy's. Alsof ik in een snoepwinkel stond zo geweldig vond ik het. Helaas waren de regels toen aangescherpt met betrekking tot de invoer van een pup uit het buitenland vanwege rabies en mocht Suske pas met 16 weken mee naar huis. Dat heb ik geweten. Suske was totaal niet gesocialiseerd buitens huis. Op straat was alles voor haar gevaar, mensen, dieren maar vooral honden en dat uitte zich door van zich af te blaffen. Thuis is zij gelukkig een hele fijne hond, eentje waar je heerlijk mee kunt werken, slim en leergierig en natuurlijk heel atletische. Inmiddels zijn de meeste angsten buiten verdwenen, maar de angst voor honden en met name blaffende honden blijft ze houden, jammer genoeg. Anders zou ze voor mij de perfecte schotse herder zijn geweest.
Helaas mijn idealistische gedachte, de perfecte collie voor het fokken van de ideale hond, verdween als sneeuw voor de zon. Met Suske was het onmogelijk ooit een nest te krijgen omdat alle honden buiten haar roedel een gevaar zijn. Dus kwam het idee om dan maar zelf een reu in onze roedel te nemen. Al voor dat ik Truffel had, was ik gecharmeerd van de 'Collies of Kingly Shine'. Mooie Amerikanen met een stoere kop en een krachtige bouw. Inmiddels had ik begrepen dat fokkers niet graag honden aan fokkers verkopen en aangezien ik nog geen fokker was heb ik dan ook maar niet vermeld dat er thuis al drie schone collie dames woonde. In Februari 2019 werd Xcooby 'Xcooby Doo of Kingly Shine' geboren. Bij het eerste bezoek aan de kennel, waren we helemaal gecharmeerd van de mama en papa. Deze waren echte knuffel beren met een mooi stoer uiterlijk. De kans was groot dat Xcooby ook zo een heerlijk karakter zou hebben. Gelukkig hadden we sinds kort een vakantiehuis in de Eifel, waardoor Xcooby met 8 weken bij ons kon intrekken, in de belangrijkste socialisatie fase van een hond. Hij is een heerlijke knuffelbeer geworden, die heel veel liefde heeft te geven en van alles en iedereen houd.
Toen gingen de deuren voor ons open, om onze droom uiteindelijk in vervulling te laten gaan. Nadat Xcooby een jaar was geworden. Zijn we begonnen met testen, conform het VFR van de Schotse Herder Vrienden. Daarna was het wachten dat Suske loops zou worden en Xcooby ouder was dan 18 maanden. Begin januari 2021 was het dan zo ver, een spannende tijd was aangebroken. Wel of niet drachtig en hoeveel welpen konden we verwachten. Bij de zwangerschaps echo, werden er 7 foetussen geteld. Inmiddels waren er ook al ongelofelijk veel gegadigden voor een pup. Dan ook nog corona, dus een fysieke ontmoeting met wellicht nieuwe pup eigenaren was niet aan de orde. Alle contacten hebben uiteindelijk via de mail en telefoon plaats gevonden en die hebben we pas toen de pups 4 weken oud waren in levende lijven mogen ontmoeten.
Ja en toen kwam de bevalling, daar stond ik heel nuchter in. Het is tenslotte de natuurlijkste zaak van de wereld, dat wij zoogdieren kunnen baren. In de avond van 11 maart was Suske onrustig, echter ebde dat weer langzaam weg, 12 maart was er geen vuiltje aan de lucht, totdat het avond werd. Samen gezellig in de huiskamer Suske hijgend aan mijn zij. De andere honden bij mijn partner boven in bed. Totdat s'nachts om 1.13 uur Suske op sprong en op mijn aller mooiste fauteuil sprong en daar haar eerste pup uit perste, een reutje 'Lanterfant'. Wat een wonder. Na verwachting zouden er nog 6 volgen. Er volgde er nog 5 in de loop van de vroege ochtend van 13 maart, drie reutje 'Lonesome-Cowboy', 'Luilekkerland' en 'Lumberjack' en een twee teefjes 'Leffe Blonde' en 'Lonesome-Rider'. Hoe toepasselijk, Suske en Xcooby zijn ook allebei op de 13 de geboren. Helaas heeft de laatst geborene, een teefje 'Lonesome-Rider' het niet gehaald en nummertje zeven is nooit geboren. Nu konden we lekker gaan genieten van het kleine prille geluk.
Na twee dagen waren de pups echter alleen maar lichter geworden, dat baarde mij zorgen en dacht ik toch maar eens bij de dierenarts langs te gaan. Daar werd geconstateerd dat Suske nauwelijks melk had en dat het helemaal niet goed met haar ging. Na bloed-, röntgen- en echo onderzoek, bleek dat Suske een sepsis had die een klein deel van haar tong al had aangetast een ontstekingswaarde zo hoog, dat die niet meer te meten was en er was een cyste geconstateerd in de baarmoeder. Gelukkig werd de ontsteking in haar lichaam minder na een antibiotica kuur, wat de sepsis verder in haar lichaam misschien heeft aangetast zullen we nooit weten en helaas verdween de cyste niet. Wie weet was dit wel de 7de telg, die geteld werd tijden de zwangerschaps echo? Omdat Suske nog steeds nauwelijks melk had hebben wij de pups moeten voeden met een sonde en dat om de 2 a 3 uur, 3 weken lang. Telkens met 2 personen, eentje maakte te spuitjes met melk klaar, hield vervolgens de puppy vast en de ander bracht de sonde via de slokdamp het maagje binnen. Gelukkig waren mijn kinderen, beide studenten, ook nu grotendeels thuis om bij te springen, dag en nacht. Na 1,5 week overleed ons zorge kindje toch nog, onze Lonesome-Cowboy een reutje. Deze dronk helemaal niet bij zijn mama en kwam qua gewicht ook niet goed aan. Het was vreselijk hem dood te zien gaan. Als ik de foto's van toen bekijk, zagen we er uit als lijken zo moe waren. Toch ontstond er na zijn overlijden een rust, vanaf nu zou alles beter gaan. Helaas werd de cyste in de baarmoeder van Suske alleen maar groter, nadat de pups 3 weken oud waren hebben we toch nog de baarmoeder moeten laten verwijderen. Het was een riskante operatie omdat de cyste in de baarmoeder aan de blaas vergroeid was. Gelukkig is Suske een echte bikkel en heeft ze de operatie goed doorstaan. S'Ochtend werd ze geopereerd en s'avonds gaf ze haar baby's al weer borstvoeding, wellis waar was het niet veel, maar toch. Dat heeft ze nog tot 6 weken na de bevalling gedaan, chapeau mijn kanjer. Ja en toen brak er voor ons echt een mooie tijd aan. De pups hoefde geen sonde voeding meer, maar aten pap en vers vlees en wij konden weer heerlijk doorslapen. Ondanks dat de eerste 3 weken niet volgens het boekje verliepen, hebben we ook genoten samen met ons gezin. Terug kijkend, was het een mooie, intense tijd.
Toen ik dit stuk schreef een paar weken geleden, kreeg ik op 13 oktober 2021 een vervelend bericht over een van de puppy's te horen. Onze eerst geborene Lanterfant is na onderzoek met 7 maanden verdacht van heupdysplasie. Daar ben ik erg van geschrokken. Beide ouders en alle grootouders allen met HD A en dan toch een pup met HD. Helaas is er nog geen gen-test beschikbaar. Gelukkig willen de nieuwe baasje toch voor hem blijven zorgen, maar zijn zij wel genoodzaakt om op een andere manier om te gaan met een vrolijke, spelende en waarschijnlijk ondeugende en wilde puber. Een hele uitdaging, om met een puber hond, aan een rechtlijnige beweging te moeten werken. Nu maar hopen dat al die oefeningen bijdrage, dat hij hopelijk in zijn leven niet al te veel problemen krijgt met zijn heupen. We gaan het zien!
Uit dit nest hebben wij het enige teefje, onze Leffe gehouden. Aangezien Suske nooit meer pups kan krijgen en ik nog na alle obstakels overtuigd ben, dat een nestje schotse herders fokken ook zeker heel leuk is. Hoop ik in de toekomst, mits Leffe wel goede heupen heeft, toch nog een nestje te krijgen, maar eerst genieten we van onze jongste ondeugende puberende telg 'De Loemeleberg Leffe Blonde'.
Geschreven: Esther Borghans
